Πέθανε από καρκίνο 3 μέρες πριν βραβευτεί με το Νόμπελ Ιατρικής
Τρεις επιστήμονες, ο Αμερικανός Μπους Μπέτλερ, ο Λουξεμβούργιος Ζιλ Χόφμαν και ο Καναδός Ραλφ Στάινμαν, είναι οι νικητές του Νόμπελ Ιατρικής και Φυσιολογίας για το 2011 που με το ερευνητικό έργο τους έφεραν την επανάσταση στην κατανόηση του ανοσοποιητικού συστήματος ρίχνοντας φως στον τρόπο λειτουργίας του.
Λίγο μετά την ανακοίνωση των νικητών, όμως, το Πανεπιστήμιο Ροκφέλερ ανακοίνωσε ότι ο καθηγητής Στάινμαν πέθανε από καρκίνο πριν από τρεις ημέρες. Η Επιτροπή των Νόμπελ, πάντως, ανακοίνωσε ότι εμμένει στην απόφασή της να τιμήσει τον Στάινμαν παρά τον κανονισμό που απαγορεύει την απονομή του βραβείου μετά θάνατον. Η εργασία των τριών επιστημόνων έχει αποδειχθεί ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη νέων βελτιωμένων ειδών εμβολίων που καταπολεμούν τα λοιμώδη νοσήματα και την καινοτόμο προσέγγιση στην καταπολέμηση του καρκίνου. «Οι κ.κ. Μπέτλερ και Χόφμαν μοιράζονται το μισό βραβείο για τις εργασίες τους στο έμφυτο ανοσοποιητικό σύστημα. Ο Στάινμαν ανταμείβεται για τις εργασίες του στο προσαρμοστικό ανοσοποιητικό σύστημα» διευκρινίζει η επιτροπή.
Ο Λ. Κλάρεσκογκ, πρόεδρος της Επιτροπής Νόμπελ, δήλωσε στο Ρόιτερς: «Είμαι χαρούμενος για τη σημασία αυτών των ανακαλύψεων. Πιστεύω ότι θα έχουμε νέα, καλύτερα εμβόλια για να καταπολεμήσουμε τα μικρόβια, κάτι για το οποίο υπάρχει μεγάλη ανάγκη τώρα, καθώς αυξάνεται η ανθεκτικότητά τους στα αντιβιοτικά».
Τη δεκαετία του '90, τα ερευνητικά ενδιαφέροντα του Μπρους Μπέτλερ, καθηγητή γενετικής και ανοσολογίας στο Ινστιτούτο Σκριπς, αφορούσαν το σηπτικό σοκ, μια απειλητική για τη ζωή υπερενεργοποίηση του ανοσοποιητικού συστήματος. Η ομάδα του, που αναζητούσε τον υποδοχέα πάνω στον οποίο προσδένεται το βακτηριακό προϊόν LPS το οποίο προκαλεί σηπτικό σοκ, διαπίστωσε ότι αυτό προσδένεται σ' έναν υποδοχέα τύπου toll και πυροδοτεί την αντίδραση της φλεγμονής που χαρακτηρίζει τη φυσική ανοσία. Την ίδια χρονική περίοδο, ο Ζιλ Χόφμαν, παρατηρώντας τις μύγες του είδους Drosophila melanogaster, διαπίστωσε ότι όσες έφεραν μεταλλάξεις στο γονίδιο Toll, δεν μπορούσαν να προβάλουν αντίσταση σε μύκητες ή βακτήρια και πέθαιναν μετά την προσβολή. Εντέλει κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η πρωτεΐνη Toll λειτουργούσε ως αγγελιοφόρος, πληροφορώντας τον οργανισμό για την επίθεση.
http://www.stifora.gr/article.php?id=43627
