«Παιδάκι μου, πας καλά;», «Έχω λαλήσει μου φαίνεται», «Πάει, του ’στριψε», «Mήπως να πάω να κοιταχτώ;»... Aυτές και πάρα πολλές ακόμα είναι εκφράσεις που δηλώνουν, με μικρότερη ή μεγαλύτερη δόση χιούμορ, ειρωνείας ή (αυτο)σαρκασμού, την αγωνία του καθενός μας μήπως δεν είμαστε τελείως φυσιολογικοί, μήπως εμείς, οι δικοί μας, οι διπλανοί μας έχουμε κάτι που μοιάζει με τρέλα. Ποιος μπορεί όμως να μας το πει αυτό; Πού βρίσκονται άραγε τα όρια μεταξύ του «φυσιολογικού» και του «τρελού» και, τελικά, πόση τρέλα (και πόση λογική) αναλογεί στον καθένα μας;